Ik kan weer zien!

Bijnamen

Voor een aantal leraren heb ik bijnamen gemaakt met vriendinnen.
Hanneke = HannekePanneke
Pieterjan = PJ (zeg: piedjee)
Fred = meneer de wiskundedocent
Jaap Knotnerus = Knotsie
Aanvankelijk was het voor de grap, later werd het een gewoonte om die namen te gebruiken als we over ze praatten.
Het probleem is nu echter: Het is zó'n gewoonte geworden, dat ik mijn leraren nu steeds per ongeluk bij hun bijnaam noem. En dat is ernstig.

Op een mooie middag

Fluitend stapte ik van mijn fiets. Ik had mijn handschoenen niet nodig gehad omdat de aardbol weer zodanig was opgewarmd dat mijn vingers gevoel bleven houden na een lange fietstocht.
Ik liep mijn huis in, maakte een bord noodles voor mezelf, slaakte een zucht en plofte op de bank. Ik keek de tuin in.

Het rustgevende beeld van de zonnige tuin en mijn opgewekte humeur maakten plaats voor ergernis toen ik het ritmisch op en neer bewegen van een jongetje achter de schutting zag. Mijn buurjongetje, en niet mijn meest favoriete.

Ik dacht terug aan vorige zomer. Onophoudelijk was het, het gekraak en gesteund van zijn trampoline. Hoe vaak heb ik wel niet gewenst dat het kind zijn enkel verstuikte, of dat de trampoline het gewoon begaf. Soms hoorde je opeens "AUW!", een teken dat zijn iets oudere broer was thuisgekomen en de trampoline, desnoods met geweld, aan het veroveren was.

Het jongetjeshoofd verdween en ik was met mijn gedachten weer terug in de realiteit.
Dit mocht dan wel een klein minpuntje zijn aan het mooie weer, ik mocht er mijn goede humeur niet door laten verpesten.

Lente, kom maar.. (en blijf!)