Fluitend stapte ik van mijn fiets. Ik had mijn handschoenen niet nodig gehad omdat de aardbol weer zodanig was opgewarmd dat mijn vingers gevoel bleven houden na een lange fietstocht.
Ik liep mijn huis in, maakte een bord noodles voor mezelf, slaakte een zucht en plofte op de bank. Ik keek de tuin in.
Het rustgevende beeld van de zonnige tuin en mijn opgewekte humeur maakten plaats voor ergernis toen ik het ritmisch op en neer bewegen van een jongetje achter de schutting zag. Mijn buurjongetje, en niet mijn meest favoriete.
Ik dacht terug aan vorige zomer. Onophoudelijk was het, het gekraak en gesteund van zijn trampoline. Hoe vaak heb ik wel niet gewenst dat het kind zijn enkel verstuikte, of dat de trampoline het gewoon begaf. Soms hoorde je opeens "AUW!", een teken dat zijn iets oudere broer was thuisgekomen en de trampoline, desnoods met geweld, aan het veroveren was.
Het jongetjeshoofd verdween en ik was met mijn gedachten weer terug in de realiteit.
Dit mocht dan wel een klein minpuntje zijn aan het mooie weer, ik mocht er mijn goede humeur niet door laten verpesten.
Lente, kom maar.. (en blijf!)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten