Iets over sneeuw

Het was een sneeuwstorm, echt. En ik moest er doorheen. Fietsend.
Een route waar ik met normale weersomstandigheden 50 minuten over doe. En nu dus waarschijnlijk honderd jaar.

Mijn fietsmaatje en ik haalden diep adem, en reden de poort van school uit. Meteen al werd ons zicht belemmerd door alle sneeuwvlokken die recht in onze wimpers vlogen. “Hier viel ik vanochtend!” riep Yoni lachend, gevolgd door “BOEM”. Aha, het was er dus nogsteeds glad!

Na een paar minuten keek ik achterom. Maar ik zag Yoni niet! O, toch, daar was ze. Ze was helemaal wit, van top tot teen. Ik had haar niet kunnen onderscheiden van de achtergrond.

Yoni’s tweede val was een stuk verderop, in een moddersneeuwplas. “BOEM”. Ik fiets al viereneenhalf jaar met haar, en inmiddels weet ik serieus hoe haar fiets klinkt als ze valt. En ik kan het niet helpen elke keer in de lach te schieten als het gebeurt.

Een klein stukje verderop deed een bestuurder zijn best om zijn busje een berg op te krijgen. Ik wilde best duwen, maar dan zou ik zelf wegglijden, dus ik bleef maar gewoon toekijken.
Weer 10 meter verderop maakte een scooter een rondje om zijn as. Wojo!

Veilige haven: De Pont! 5 minuutjes tijd om weer gevoel in mijn vingers te krijgen, en mijn fietsmaatje moed in te spreken. “Gewoon vaart houden, slippen is niet erg, zie het als iets leuks!”

Toen ik weer een paar minuten gefietst had, keek ik weer achterom. Nu was Yoni er echt niet. Ik stopte, en na een paar minuten kwam Yoni in slakkentempo aangeglibberd. “Uhm, ik was in de tussentijd nog een keer gevallen, en toen was je al heel ver weg, dus daarom duurde het even”. Haar 3e “BOEM” in één fietstocht. En haar 4e op één dag.

De rest van de weg hebben we elkaar gecoacht met kreten als: “Gewoon dóór blijven trappen!” en “Nu je concentratie niet laten verslappen!” Dat laatste was moeilijk, want ondertussen gebeurden er om ons heen ook allemaal dingen. Vloekende mensen omdat de bussen niet reden, kruispunten vol met stilstaande auto’s, en op de autoweg was het een heuze glijbaan, alleen maar ijs.

Over mijn straat heb ik het langste gedaan, daar was de sneeuw nog niet weggehaald. Yoni is niet meer gevallen. Alhoewel.. Zij moest nog een straat naar haar eigen huis, het zou zomaar kunnen dat ze daar ook nog een “BOEM” heeft gemaakt.

Eigenlijk vond ik het hartstikke leuk.
Maar nu moet het weer een keuze maken: of niet meer sneeuwen, dan kunnen we straks misschien schaatsen, of juist heel hard gaan sneeuwen, dan hoef ik morgen niet naar school.
Het weer mag kiezen.